Zondag 01 juni 2008
Psalmen 69:2-4
Red mij, God, het water staat aan mijn lippen, ik zink weg in bodemloos slijk en vind geen grond voor mijn voeten, ik ben in diep water geraakt, de stroom sleurt mij mee. Uitgeput ben ik van het roepen, mijn keel is schor geschreeuwd, mijn ogen zijn verzwakt van het uitzien naar mijn God.
4 reacties op de tekst van zondag 01 juni 2008 – Psalmen 69:2-4
precies zo als ik me voel weet me alleen geen raad meer om God aan te roepen,
Hallo ICT,
Jaren geleden schreef ik het gedicht “WATER”. Het 1e couplet is als volgt:
Soms zien wij het niet meer zitten,
Overspoelt de zee ons hart,
Kunnen wij niet meer genieten,
Raakt de levensdraad verward.
’t Water stijgt ons tot de lip,
als verandert ons bestaan.
Wij hebben op ’t leven geen grip;
Toch kan dat zo niet verder gaan.
Hoe dan ook: houdt moed, want de ark van Noach kwam uiteindelijk weer op het droge…!
Ga met iemand samen bidden!
heb de hele psalm gelezen. David zit behoorlijk zwaar en dat is herkenbaar voor ons allemaal. Het byzondere van David is echter dat hij er hoe dan ook niet in blijft hangen en zichzelf ahw Gods perspectief voor ogen stelt. Ik ben vaak geneigd te blijven hangen in de sores en me in zwijgen terug te trekken. David leert mij dat God altijd groter is dan mijn omstandigheden en dat Hij mij niet vergeet.
harry
Laat een reactie achter